In Logboek van een debutant 1 schreef ik dat ik op vakantie was, dat door de WiFi-loze Griekse lucht mijn hersenen zich openden en ik zin kreeg om te schrijven. Daar is geen woord van gelogen, maar voor de volledigheid: het begon allemaal met een liedje.
Ik luisterde in de zomer van 2014 aan een stuk door naar Too Much Information van Maxïmo Park. Band uit Newcastle, lichtjes op retour, maar man, wat een muzikaal juweel hadden ze afgeleverd. Met het derde liedje, Lydia, The Ink Will Never Dry, als hoogtepunt. Het gitaarloopje – beetje geleend van The Smiths – prachtig meebrulrefrein en een hoofdpersoon waar ik meer over wilde weten.
Lydia bleek een zijdelingse ode aan Lydia Davis: Man Booker International Prize-winnaar, vooral bekend vanwege haar korte verhalen. Nooit van gehoord, nooit een letter van gelezen, dus op naar de boekwinkel. Ik kocht Verzamelde Verhalen, een vuistdik roze boek, en nam het mee naar Griekenland op vakantie.
Ik las het roze boek van Lydia. Kleine verhalen over een ruzies met haar man, een nieuw huis in de bossen, beslommeringen met haar zoontje, onderbuurvrouw Mildred die met haar hobo masturbeerde. Een hele nieuwe wereld in een paar bladzijden.
Ik wilde zelf schrijven. Aan een roman durfde ik niet te denken. Korte verhalen, dacht ik. Geen druk, geen deadline, gewoon anderhalf uur schrijven op een vrije middag en we zien wel wat er van komt. Met het eerste verhaal schreef ik me in voor Manuscripting. Met dank aan Lydia Davis, met dank aan Maxïmo Park.
Bloed is dikker dan water verschijnt 9 februari. Reserveer nu!
Timo Bruijns 